Met passie

In 1991 zag ik een piepkleine advertentie in de krant staan waarin een secretaresse voor een chiropractor gevraagd werd. Ik werkte op dat moment als secretaresse van een directeur in de bouwwereld en had het goed naar mijn zin. Toch bleef die kleine advertentie door mijn hoofd spelen. Secretaresse in de gezondheidszorg, net als veel meisjes wilde ik toen ik klein was alleen maar juf of stewardes worden. Nu, met vliegangst valt die laatste af en van juf was het eigenlijk ook niet gekomen. Bij nagenoeg alle banen kom je met mensen in contact, maar als medisch secretaresse kun je toch net iets meer voor mensen betekenen. Zo gezegd, zo gedaan! Schetste mijn verbazing dat ik ook nog aangenomen werd.

Er is inmiddels veel veranderd sinds ik de eerste keer met chiropractie in aanraking kwam. Toen wist niemand wat het was en velen wilden er ook niets van weten. In een kleine praktijk met 1 behandelkamer en 3 mini kleedkamers, deden we hetzelfde als wat we vandaag de dag nog steeds doen. Al is het gebouw veranderd, de behandeling is hetzelfde en de passie waarmee we "het" in 1985 deden, is nog steeds zeer aanwezig. Toen werden de behandelingen nog niet vergoed en chiropractie werd meer geassocieerd met een bepaald type bankbetaling dan met een geneeswijze.

Volgend jaar bestaan we 30 jaar en door de jaren heen werd chiropractie steeds bekender en meer bemind. Vele patiënten uit binnen- en buitenland heben de weg naar ons gevonden. U kunt zich voorstellen hoeveel verhalen er schuilen achter al die gezichten. Zo vertelt een patiënte uit het Zuiden haar verhaal. Ze kwam na jarenlange migraine-aanvallen bij onze praktijk en na 25 jaar komt ze nog trouw elke 2 maanden. De migraine-aanvallen zijn inmiddels verleden tijd.  De sporadische hoofdpijn die ze nu nog ervaart, beschrijft zij als "feest-hoofdpijn". Haar verhaal, en dat van vele anderen, kunt u lezen op deze site.

De kleine behandelkamer in het centrum van Heerlen heeft inmiddels plaatsgemaakt voor 6 grote vestigingen in verschillende steden in Limburg en Brabant. Het team van 2 personen is inmiddels een team van 30 personen geworden. De 11-jarige dochter van een bevriende koppel noemde mijn man vroeger  "Arie boem boem" want dat is immers wat hij doet. U ziet, ieder heeft zijn eigen interpretatie van wat een chiropractor doet. Dat het in ieder geval een beroep is, waar een academische opleiding voor afgerond moet zijn, is voor velen inmiddels wel duidelijk geworden. Ook voor de huisartsen die veel patiënten naar ons doorsturen. Wij krijgen hier veel vragen over. Patiënten vragen zich af waarom de huisarts hen niet verwijst. In sommige gevallen is dat ook zo, veelal door onwetendheid over chiropractie. Maar u moet niet vergeten dat veel patiënten wèl door een huisarts worden doorverwezen, overtuigd van de werking van chiropractie.

En dan nog onze eigen kleine persoonlijke successen. Niet alleen hebben onze kinderen vanaf hun geboorte veel profijt van de behandelingen die ze regelmatig ondergaan, maar ook naar het werk van papa en mama gaan vinden ze erg leuk. Blijkbaar dragen wij de lol die wij aan ons werk hebben over op onze kinderen. Merle stond op 7-jarige leeftijd regelmatig bij de secretaresses en reikte de patiënten hun kwitanties aan. Abel pakte het anders aan en had al op 9-jarige leeftijd een grootser plan in zijn hoofd; "Merle, als jij nou eens "manugur" wordt zoals mama, dan wordt ik baas en chiropractor (willekeurige volgorde)". Dat lijkt een goed en solide team, maar dat zijn papa en mama ook. Het was hard werken de afgelopen jaren. Er waren wat tegenslagen, maar stiekem zijn we trots op wat we hebben bereikt en het sterke en enthousiaste team dat we nu hebben. En afgezien van de grote successen die we geboekt hebben, zijn de kleine toch nog meer waard. Want wat geeft nou meer voldoening dan het feit dat je eigen kinderen vrijwillig hetzelfde beroep willen kiezen.

Groet, Christianne van Beest-Vogt